برای یک سفر  چقدر هزینه کنیم؟

مدت زیادی از سفرهای نوروزیمان نمی گذرد بنابراین هنوز حال و هوایش را از یاد نبرده ایم، از وسایل مورد نیاز حداقلی برگرفتیم و با توکل بر خدا راهی سفر شدیم، هر چند در کنار همه لذت ها سفرها سختی ها و خستگی خود را هم به همراه دارد، اما سفر است دیگر به زودی باید راه بازگشت را در پیش گرفت بد و خوبش هم موقت است .  

اگر انسان، دنیا را یک «سفر» و خود را «مسافر» آن بداند، سختى‏هاى آن، او را بى‏تاب و رنجور نمى‏سازد.

امام على علیه‏السلام کلام زیبایى در این باره دارد:

عِبادَ اللّه‏! اُوصیکم بِالرَّفضِ لِهذِهِ الدُّنیَا التّارِکةِ لَکم وإن لَم تُحِبّوا تَرکها ... فَإِنَّما مَثَلُکم ومَثَلُها کسَفرٍ سَلَکوا سَبیلاً فَکأَنَّهُم قدَ قَطَعوهُ ، وأمّوا عَلَما فَکأَنَّهُم قَد بَلَغوهُ.(نهج البلاغة، خطبه 99)؛ بندگان خدا! شما را به دل کندن از این دنیا سفارش مى‏کنم ، که شما را رها خواهد کرد، هر چند شما مایل به ترک آن نباشید... همانا مثل شما و مَثَل دنیا همانند مسافرانى است که تا مقدارى راه رفته‏اند، گویا تمام آن را پیموده‏اند و تا قصد رسیدن به نشانه‏اى (در میان راه) را دارند، گویا به آن رسیده‏اند .

همچنین در سفارش آن حضرت به فرزندشان امام حسن علیه‏السلام نیز آمده است:

یا بُنَیَّ إنّی قَد أنبَأتُک عَنِ الدُّنیا وحالِها وزَوالِها وَانتِقالِها ، وأنبَأتُک عَنِ الآخِرَةِ وما اُعِدَّ لأَهلِها فیها ، وضَرَبتُ لَک فیهِمَا الأَمثالَ ، لِتَعتَبِرَ بِها ، وتَحذُوَ عَلَیها . إنَّما مَثَلُ مَن خَبَرَ الدُّنیا کمَثَلِ قَومٍ سَفرٍ نَبا بِهِم مَنزِلٌ جَدیبٌ فَأَمّوا مَنزِلاً خَصیبا وجَنابا مَریعا ، فَاحتَمِلوا وَعثاءَ الطَّریقِ ، وفِراقَ الصَّدیقِ ، وخُشونَةَ السَّفَرِ ، وجُشوبَةَ المَطعَمِ ، لِیَأتوا سَعَةَ دارِهِم ، ومَنزِلَ قَرارِهِم ، فَلَیسَ یَجِدونَ لِشَیءٍ مِن ذلِک ألَما ، ولا یَرَونَ نَفَقَةً فیهِ مَغرَما ، ولا شَیءَ أحَبُّ إلَیهِم مِمّا قَرَّبَهُم مِن مَنزِلِهِم ، وأدناهُم مِن مَحَلَّتِهِم(نهج البلاغة، نامه 31)؛

اى فرزندم! همانا من تو را از دنیا و حالات آن و زوالش و دگرگونى‏اش آگاه ساختم، و از آخرت و آنچه براى اهلش در آن مهیّا شده، با خبر نمودم و در باره این دو ، برایت مثال‏هایى زدم تا از آنها عبرت بگیرى و در راه صحیح، گام نهى. مَثَل کسانى که دنیا را خوب آزموده‏اند ، همانند مسافرانى است که در سرمنزلى بى‏آب و آبادى و پرمشقّت که قابل ماندن نیست قرار گرفته‏اند و قصد دارند تا به منزلى پرنعمت و به ناحیه‏اى که در آن آسایش و راحتى است کوچ نمایند . پس مشقت‏هاى راه و دورى دوستان و سختى سفر و ناگوارى غذاها را تحمّل کردند تا به خانه وسیع خویش و سرمنزل قرار و آسایش خویش درآیند و از هیچ یک از این مشکلات، احساس درد نمى‏کنند و هزینه‏هاى مصرف شده را خسارت نمى‏شمرند و هیچ چیز برایشان محبوب‏تر از آن چیزى نیست که آنان را به منزلشان نزدیک‏تر سازد و به محلشان برساند.

در این بخش از کلام، به خوبى روشن است که شناخت واقعیت دنیا چه نقشى در به حرکت درآوردن انسان به سوى آخرت دارد. همچنین مشخص مى‏شود که شناخت مقصد و مقصود، و عشق به آن، چه نقش مهمّى در افزایش توان تحمّل و مقاومت در برابر سختى‏ها و مشکلات دارد؛ به اندازه‏اى که گویا هیچ درد و رنجى را ندیده و هر چیزى که او را به مقصدش برساند ، دوست داشتنى و شیرین است، هر چند سخت و تلخ باشد.

امام باقر علیه‏السلام نیز مى‏فرماید :

أهلُ الدُّنیا سَفرٌ یَحُلّونَ عَقدَ رِحالِهِم فی غَیرِها(تحف العقول، ص299)؛ اهل دنیا مسافرانى هستند که بند کوله‏بارشان را در غیر آن ، باز مى‏کنند.

امام على علیه‏السلام مى‏فرماید :

أهلُ الدُّنیا کرکبٍ یُسارُ بِهِم وهُم نِیامٌ(نهج البلاغة ، حکمت 64)؛ اهل دنیا همانند سواره‏اى هستند که آنان را مى‏برند در حالى که خواب‏اند.

و یا مى‏فرماید:

إنَّ أهلَ الدُّنیا کرَکبٍ ؛ بَیناهُم حَلّوا إذ صاحَ بِهِم سائِقُهُم فَارتَحَلوا (نهج البلاغة ، حکمت 415) ؛ همانا اهل دنیا همانند سواره‏اند؛ در حالى که آنان بار گشوده‏اند، راهنما بانگ زند و آنان کوچ کنند.